ترکمن ها يک گروه بزرگ قومی هستند که
در ابتدای تاريخ خود ، اوغوز يا غوز ناميده می شدند و
بنا به قولی در مغولستان می زيستند و منشاء زرد پوستی
داشتند.
اين گروه بزرگ قومی ، تابع نوع معيشت
خود از مکانی به مکان ديگر کوچ می کردند ، آن چنانکه
در سواحل رود های تولا ، بالک ، سيحون ، درياچه خزر ،
آرال ، منطقه ی ايسی گل ، مانقشلاق ، در ميان کوه های
اورال ، آلتای ، در سرزمين های خيوه ، بخارا ، قزل سو
، چکشلر ، چ ل کن ، قزيل آروات ، سوريه ، آسيای صغير و
حتی آن سوی دانوب و .... ردپای آن ها هنوز هم ديده می
شود.
ترکمن ها در تمام سرزمين هايي که بر
شمرديم پاسدار فرهنگی - کم و بيش - يکسان بودند و در
نهايت ، ترکمنستان فعلی و سرحدات شمال ايران را از
کناره های دريای خزر تا شمال خراسان ، برای سکونت
دايمی خود اختيار کردند.
ترکمن ها در قرن پنجم
هجری قمری دين اسلام را پذيرفتند و در حفظ ارزش های
اسلامی و نيز قومی و فرهنگی خود که تعارضی با اسلام
نداشت مصرانه کوشيدند.
ترکمن ها به دامداری و
پرورش دام اشتغال داشتند و پس از پايان جنگ جهانی دوم
به يکجا نشينی روی آوردند و کشاورزی شغل مهم آنها شد .
آنگاه که انسان گوسفند
را اهلی کرد و به فکر استفاده از پشم اين حيوان بعنوان
زير انداز افتاد ، فرش بوجود آمد و مراحل تکاملی را
پيمود . قديمی ترين نمونه فرش طرح دار و گره بافت که
باستان شناسان کشف کرده اند قاليچه پازيريک است که
حدود 2500 تا 3000 سال قدمت دارد.
هنر قالی بافی در بين
مردم ترکمن چکيده ای است از ذوق ، صنعت ، سليقه ،
حوصله و بردباری اين مردم که با خون آنها عجين
شده و از نسل های گذشته به نسل امروزی رسيده است.
زنان ترکمن در بافت فرش
های ترکمنی تبحری خاص دارند و با کوشش و پشتکار نقش
های زيبا را می آفرينند که امروزه در اندازه ها و
انواع مختلف بصورت قالی و قالیچه و گليم و ... در
سراسر دنيا داد و ستد می شود.
ترکمن ها هيچگاه از
تحصيل علم و دانش
غافل نبوده اند . آنها به تحصيل در
مدارس پرداختند و در همه زمينه های تحصيلی مانند هنر و
ادبيات ، حقوق ، پزشکی و مهندسی و ... مشغول به تحصيل
شدند و بسياری از آنها تا بالاترين سطح
دانشگاهی نيز ادامه تحصيل داده اند و در بسياری از
مشاغل اداری و تجاری و آموزشی و ... مشغول به کار می
باشند.